پس از نارسایی شدید قلبی، توانایی قلب برای ترمیم خود از طریق تولید سلول‌های جدید بسیار پایین است. با این حال، پس از دریافت درمان با یک پمپ حمایتی قلب، ظرفیت قلب آسیب‌دیده برای ترمیم خود با سلول‌های عضلانی جدید به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد، حتی بیشتر از قلب سالم. این طبق یک مطالعه جدید از موسسه کارولینسکا در سوئد است که در نشریه Circulation منتشر شده است.
توانایی قلب انسان برای تجدید خود از طریق بازسازی سلول‌های عضلانی‌اش، که میوکیت نام دارند، بسیار محدود است. اما اینکه این توانایی در زمانی که قلب به دلیل نارسایی شدید آسیب می‌بیند چه اتفاقی می‌افتد، پیش از این ناشناخته بود.
محققان موسسه کارولینسکا اکنون کشف کرده‌اند که پس از یک آسیب، نرخ تجدید سلولی حتی کمتر از قلب سالم است. درمان استاندارد برای بیماران مبتلا به نارسایی شدید قلبی، پمپی است که به صورت جراحی در بدن کاشته می‌شود و به جریان خون کمک می‌کند، که به آن دستگاه کمک به بطن چپ (LVAD) گفته می‌شود.
راه‌اندازی مکانیزم ترمیم
محققان به طور شگفت‌آوری دریافتند که بیماران دارای چنین پمپی، که بهبود قابل توجهی در عملکرد قلبشان نشان داده‌اند، می‌توانند سلول‌های عضلانی قلب را با سرعتی بیش از شش برابر بیشتر از قلب‌های سالم بازسازی کنند.
به گفته اولاف برگمن: «نتایج نشان می‌دهد که ممکن است کلید پنهانی برای راه‌اندازی مکانیزم ترمیم خود قلب وجود داشته باشد»، محقق ارشد در بخش زیست‌شناسی سلولی و مولکولی موسسه کارولینسکا و نویسنده آخر این مقاله.
مکانیزم پشت این اثر هنوز ناشناخته است و هیچ فرضیه‌ای برای توضیح آن وجود ندارد.
به گفته اولاف برگمن: «گفتن آن دشوار است. در داده‌های موجود نمی‌توانیم توضیحی برای این اثر پیدا کنیم، اما اکنون به مطالعه این فرآیند در سطح سلولی و مولکولی ادامه خواهیم داد».
یافته‌ها این امکان را فراهم می‌کند که درمان‌های جدیدی برای بیماران مبتلا به بیماری‌های جدی قلبی که توانایی ترمیم قلب پس از آسیب را تحریک می‌کنند، توسعه یابد. این روش باعث می‌شود که بیماران دیگر تنها به پیوند قلب یا دیگر انواع پشتیبانی مکانیکی بلندمدت وابسته نباشند.
به گفته اولاف برگمن: «این کمی امید بهبود پس از یک حادثه قلبی را فراهم می‌کند».
تشخیص سن سلول‌ها
بطور کلی، تعیین سن سلول‌ها در بدن انسان دشوار است و نمی‌توان تشخیص داد کدام سلول‌ها جدید و کدام‌ها قدیمی هستند. با این حال، با استفاده از روشی که پیش‌تر توسط یونس فریسن، استاد تحقیقات سلول‌های بنیادی در موسسه کارولینسکا، طراحی شده بود، گروه تحقیقاتی توانسته است نرخ تجدید سلول‌های میوکیت در قلب را شمارش کند. این روش بر اساس این واقعیت است که درصد کربن رادیواکتیو در جو، و به تبع آن در سلول‌های ما، از سال ۱۹۶۳ که آزمایش‌های هسته‌ای متوقف شد، به طور مداوم کاهش یافته است. به ازای هر سال بعدی، میزان کمی از رادیواکتیویته در سلول‌های تازه تشکیل شده وجود دارد که به این معناست که آنها می‌توانند «تاریخ‌گذاری» شوند.
:Reference
Derks, W., et al. (2024). A latent cardiomyocyte regeneration potential in human heart disease. Circulation. https://doi.org/10.1161/CIRCULATIONAHA.123.067156